Thorn - 11 december 2023 - Deken Wim Miltenburg van het dekenaat Thorn deelt regelmatig zijn persoonlijke kijk op het leven in zijn 'Cursiefjes'. Soms zomaar tot vermaak. Een andere keer serieus van toon, zodat het tot nadenken stemt. Dit is zijn nieuwe column, die we met zijn toestemming hier natuurlijk weer graag met jullie delen:
Dit woord schrijf ik in de advent nu we ons voorbereiden op Christus’ komst. Vredevorst wordt Hij genoemd (vgl. Jes.9,5). Kunnen we Kerstmis vieren als feest van vrede nu de wereld in brand staat? Anderzijds, we ervaren juist nu dat wij mensen alleen niet in staat zijn vrede te bewerkstelligen. Komt het ooit goed in Oekraïne? in Israël en Gaza? enz. Er gebeurt zoveel dat de haat tussen volkeren en mensen aanwakkert, dat we juist nu een antwoord nodig hebben om het geweld te overwinnen.
Jezus’ komst bereiden we voor in de advent. Om zo ons hart open te stellen voor een bereidheid tot bekering en verzoening. In het groot en in het klein. Bekering betekent bereid zijn om nieuwe kansen te geven, om elkaar te vergeven. Dat is dan meer ‘sorry’ zeggen. Daarvoor is er vaak te veel gebeurd. Beseffen dat Jezus voor alle mensen gekomen is, kan ons al milder stemmen. Het ook voor onze tegenstander kunnen bidden is een stap op weg naar die verzoening en naar vrede. Als mensen elkaar veel hebben aangedaan, is verzoening niet vanzelfsprekend. Een begin kan zijn: bidden om de kracht eens stappen in die richting te gaan zetten. Overwegen voor wie en waarom Jezus met Kerstmis in onze wereld gekomen is, maakt ons hart milder. Hij heeft zelf gebeden voor degenen die Hem volkomen ten onrechte veroordeeld en zoveel aangedaan hadden: Vader, vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen (Luc. 23,34).
Hij kwam zo kwetsbaar als klein Kind en moest al onmiddellijk na zijn geboorte vluchten … Niet welkom en bedreigd! Ja, God was het die in Christus de wereld met zich verzoende: Hij telde de fouten van de mensen niet en ons gaf Hij de boodschap van de verzoening mee (2 Kor. 5,19).
Terug naar de wereld en de tijd van nu: laten we ons niet meeslepen in een denken dat de vrede zal komen door meer wapens en het verslaan van de tegenstander. Dat kán niet de christelijke boodschap zijn. Gaan we voor een christelijk antwoord: de bekering van het hart, dat de haat overwint en misschien zelfs op de langere duur tot de bereidheid kan komen om de ander te vergeven. Dit is altijd een persoonlijke stap van bekering; geen vergelding, maar vergeving. Het is de enige weg naar een samenleving waarin mensen in vrede met elkaar kunnen leven. In onze kleine wereld kunnen we zelf stapjes zetten. Hanteren wij zonder ophouden het wapen van gebed (vgl. Ef. 6,18) dat dan ook in de grote wereld vrede doorbreekt. Wensen we elkaar die vrede naar de woorden van de apostel Paulus: genade en vrede voor 2024.
Wim Miltenburg fso, pastoor-deken
111223/HvL
