Weerterbos - 3 januari 2021 - Het is begin september 2020 en we maken ons weer op voor de bronst met burlende edelherten in het Weerterbos. 's Morgens en 's avonds hebben we al enkele keren een rondje gelopen om te kijken of we ze al zien, maar afgezien van een familie wilde zwijnen blijft het erg stil. Op de uitkijktoren hangt een briefje dat de toren vanwege corona tijdens de bronst dicht is, erg jammer natuurlijk. Maar alles komt goed:
Op 17 september rijden we aan het einde van de middag naar het Weerterbos, de zon schijnt heerlijk en al snel zien we een mannetje met het grote gewei en diverse hindes tegen de bosrand rechts van de toren. Niet veel actie, maar door het late zonlicht erg mooi om te zien.
Twee dagen later rijden we door de ochtendschemer richting de toren en zodra we uitstappen horen we het geburl al. Het lijkt vanaf de bosrand rechts van de toren te komen. Het is nog vrij donker daar, maar we zien al wel beweging. Of dit het plaatshert is kunnen we niet zien, maar er lopen wel enkele hindes in de buurt. We horen meer geburl van links, maar dit hert lijkt er totaal niet op te reageren.
Na een half uurtje lopen we richting het grenskerkmonument waar we een mannetje in het bos zien staan. Het licht valt er mooi doorheen, dus we zien mooie silhouetten. Ook hier weer enkele hindes, dus voor ons niet helemaal duidelijk wie hier nu het opperhert is. Van alle kanten horen we geburl, ver weg en dichtbij, maar de herten zien we niet.
Morgen dan maar weer en wat een goede keuze. Op het pad bij de toren staan groepjes bij elkaar en weer overal vandaan het prachtige geluid van het gebrul, ik blijf dat toch zo'n indringend geluid vinden. Jammer alleen dat het ondanks het thuiswerken vrij druk is op de A2, want het gegons dringt tot in het gebied door. De mannetjes lijken er alleen niet echt zin in te hebben, ze blijven allemaal op hun eigen stukje en burlen af en toe, zonder echte indruk te maken. De pony's zorgen nog voor de meeste beweging en komen graag in beeld staan....
Helaas lukt het ons de daaropvolgende week niet om te gaan kijken, maar als we begin oktober weer teruggaan, staat één van de mannetjes wel heel erg mooi dichtbij. Ondanks dat ik weet dat het te donker is, toch filmen... voor eigen archief dan maar J. Langzaam wordt het lichter en zien we steeds meer mannetjes, elk met een paar hindes voorbij lopen.
Het lijkt erop dat de strijd, als die er is geweest, gestreden is, want ze sjokken maar wat in het rond. Als we een paar dagen later voor de laatste keer gaan, lijkt het wel of ze allemaal afscheid komen nemen. Links van het grenskerkmonument zien we heel dichtbij diverse mannetjes, veel hindes en ook een paar spitsers, die al onderling aan het stoeien zijn.
Terwijl de ganzen met veel kabaal overvliegen overzien de oudere mannetjes de groep en proberen jonge mannetjes al wat af te tasten bij de dames. Wat een mooi einde van dit seizoen, in het voorjaar gaan we zeker kijken wat het opgeleverd heeft!
Over enkele maanden weer een nieuw natuurfilmpje uit onze regio. Tot dan! Brigitte
Kopfoto Maurice Smeets (juffer), foto en film Brigitte Gijsman
