Thorn - 10 mei 2023 - Deken Wim Miltenburg van het dekenaat Thorn deelt regelmatig zijn persoonlijke kijk op het leven in zijn 'Cursiefjes'. Soms zomaar tot vermaak. Een andere keer serieus van toon, zodat het tot nadenken stemt. Dit is zijn nieuwe column, die we met zijn toestemming hier natuurlijk weer graag met jullie delen:
Wat doen we tegen de oorlog in Oekraïne? Met dodenherdenking en Bevrijdingsdag stonden we er extra bij stil, zeker nu Zelenski ons land bezocht. En ik merk: we denken ineens heel anders over defensie en wapenleveranties. Het is verleidelijk om in juichstemming te komen als Oekraïne een slag wint en te zwijgen over de vele slachtoffers die er aan Russische zijde vallen. Die slachtoffers plaatsen we buiten ons denkkader. Ik wil hier geen politiek of militair advies geven – ik snap dat Oekraïne zich verdedigt – maar het is frappant hoe ons denken omgeslagen is. Wat is nu een christelijke houding?
Paus Franciscus pleit onophoudelijk voor de-escalatie. De eerste vraag is niet of een oorlog gerechtvaardigd is, maar wat zijn de gevolgen voor de allerarmsten en de ecologie? Een pauselijke adviseur tweette: beter een onrechtvaardige vrede dan een rechtvaardige oorlog. Wat kunnen we als christen doen? Alles wordt beslist buiten ons om. Maar we zouden wel veel meer het wapen van het gebed kunnen inzetten. Verder hieronder iets over de kracht van het gebed tegenover militaire wapens.
In de vastentijd heeft de Commissie van Europese Bisschoppenconferenties een eucharistische gebedsestafette onder de 39 leden georganiseerd. Iedere dag was een land aan de beurt om voor de slachtoffers en voor eht herstel van de vrede in Oekraïne te bidden. We begonnen in Albanië en op 17 maart was Nederland aan de beurt. In het dekenaat Thorn hadden we een H. Mis in de Kapel Onder de Linden; er waren mensen uit heel het dekenaat. Ik was niet ontevreden, maar denk tegelijk dat de koster gelijk had, die zei: er hadden ook wel wat meer mensen kunnen komen.
Tegenover oorlogsgeweld, dat nu plaats vindt, staan wij tamelijk machteloos. We vinden er wat van, spreken ons erover uit en delen dat met elkaar. Maar is het niet nodig met geloof en vertrouwen het wapen van het gebed aan te grijpen? Er zijn oorlogen gestopt door het rozenkransgebed.
Na de Tweede Wereld Oorlog heerste de Sovjet-Unie over Oost-Europa. En ook de hoofdstad van Oostenrijk Wenen is tien jaar lang bezet door Sovjettroepen. Op 13 mei 1955 vertrokken deze ineens en zonder enig geweld te gebruiken uit het economisch belangrijke en strategisch gunstig gelegen Oostenrijk. Waarom trokken ze daar ineens weg? De oorzaak wordt toegeschreven aan het rozenkransgebed. Gedurende acht jaar had pater Petrus Pavlicek publiekelijk rozenkranstochten georganiseerd. Op het eind namen hier wel een half miljoen mensen aan deel …
Voor ons een uitnodiging om met dit gebed de Koningin van de vrede ook nu aan te roepen voor het herkrijgen van die vrede.
Wim Miltenburg fso, pastoor-deken
100523/HvL
