Neer/Oostenrijk - 7 september 2025 - Ik zit achter mijn laptop aan een houten picknicktafel met een prachtig uitzicht op de Oostenrijkse bergen. Warme zonnestralen, de natuur en serene rust op deze idyllische plek. Even alles loslaten, alle zorgen, weg van alle drukte, even helemaal in het hier en nu. Mijn gedachten gaan terug naar de afgelopen jaren, waarin mijn passie mijn werk is geworden. Wat voel ik mij dankbaar dat ik na lang twijfelen toch de stap heb durven zetten naar zelfstandig ondernemer.
Daar heb ik nog geen seconde spijt van gehad. Het heeft mij al zoveel moois gebracht. In het begin was ik nog zoekende hoe ik alles vorm moest gaan geven. Ik wist dat ik niet meer langer op dezelfde weg door wilde gaan met mijn werk in de zorg. Het gaf mij steeds minder voldoening en ik liep er steeds vaker tegenaan dat ik niet voldoende oprechte aandacht aan de ander kon geven. Ik wist heel duidelijk wat ik niet meer wilde, maar wat dan wel.... geen idee.
Ik heb er ook aan zitten denken of ik wellicht beter iets totaal anders kon gaan doen. Maar mijn zorghart bleef openstaan, want dat is toch waar mijn hart ligt.
Ik werkte in de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking, en nam soms mijn harp mee naar mijn werk. Ik kon er ontzettend van genieten om mijn harp met anderen te delen. Om mijn lieve cliënten ook de kracht van dit prachtige instrument te laten ervaren. Dat gaf mij enorm veel voldoening en het viel mij ook op hoe uniek ieder op zijn eigen manier op de harp speelde, iedereen speelde zijn eigen stuk, zijn eigen verhaal.
Ik durfde zelf nog niet zo goed voor anderen op de harp te spelen, en had bewondering voor de openheid en durf van de cliënten op mijn werk. Zij hadden geen drempel die ze over moesten, zij hielden zich niet bezig met hoe andere mensen erover dachten, het maakte hun niet uit hoe de klanken overkwamen, of ze te hard of te zacht speelden, ze speelden recht uit hun hart, puur, vanuit gevoel. Zonder schaamte, zonder nadenken, maar vol overgave en plezier.
Van één van mijn cliënten heb ik bijzonder veel geleerd, een man van midden 60 met een vorm van autisme. Het ging niet goed met hem en ik mocht met toestemming van zijn familie proberen of ik met de harp iets voor hem kon betekenen. Eerst verkende hij de harp, liep rondjes erom heen, voelde voorzichtig aan het hout en later ook aan de snaren en uiteindelijk ging hij zitten en kon ik hem de harp aanreiken. Er volgde een diepe zucht en er verscheen een uitdrukking van totale rust en ontspanning op zijn gezicht. Het was prachtig om te zien hoe hij veranderde als hij op de harp speelde, van heel introvert naar een open houding, spraakzamer, en met weer een lach op zijn gezicht. Hij liet mij zien hoe groot de kracht van de harp kan zijn, wat het allemaal in beweging kan brengen en hoeveel plezier en totale ontspanning het geeft.
Gaandeweg durfde ik stapje voor stapje ook zelf op de harp te spelen in het bijzijn van anderen. Wat vond ik dit spannend in het begin, vroeger met gitaarles had ik er al zo’n moeite mee dat er naar me gekeken werd. Ik had een hele fijne, begripvolle gitaarleraar, maar desondanks bleef de onzekerheid.
Ik heb ook nog een aantal jaren dwarsfluit gespeeld, maar dat instrument was het ook niet voor mij.
Mede dankzij de onbevangenheid van mijn lieve, dappere cliënten, leerde ik beetje bij beetje om meer mijzelf te zijn. Om mij goed genoeg te voelen zoals ik ben. Mijn enthousiasme om mijn harp te delen groeide, en ik wist dat ik hier meer mee wilde gaan doen, maar wat en hoe ik het moest vormgeven wist ik toen nog niet.
En toen ik uiteindelijk besloot om te stoppen met mijn werk als begeleider in de zorg, gingen er andere deuren open. Dat gebeurde echt pas nadat ik het volledig los had durven laten, zonder op dat moment te weten hoe het verder moest. Ik voelde mij zwak, en schaamde mij ervoor dat ik het voor mijn gevoel opgaf, dat ik niet door bleef vechten, zoals ik normaal gesproken altijd deed. Het voelde als falen, ook omdat ik er nog niks anders voor in de plaats had. Ik wist alleen dat ik dit niet meer wilde.
Maar dit was ook de ommekeer, het moment waarop ik steeds meer naar mijn gevoel ging luisteren, naar wat mijn hart mij te vertellen had. Want daar was ik steeds verder van afgedwaald, steeds verder weg van mijn gevoel, en vooral maar vanuit verstand gedaan wat er van mij verwacht werd. Dit ging ook steeds meer ten koste van mijn energie, die toch al zo beperkt was, waardoor ik mijn werk steeds minder goed kon volhouden, en het ook steeds minder voldoening gaf.
En toen ik alles, alle zekerheden los liet, begon het te stromen, en vielen de puzzelstukjes steeds meer op hun plek. Ik maakte veel vlieguren op verschillende zorglocaties en kreeg mooie feedback. De harp had ook een groot effect bij mensen met dementie. Daarbij kwam mijn ervaring die ik opgedaan heb tijdens mijn werk in de ouderenzorg nu goed van pas. Keer op keer verbaasde ik mij over de impact die de harp teweeg bracht.
In het begin liet ik de mensen eerst zelf spelen en als ik dan een beetje over de ergste zenuwen heen was, speelde ik, vaak op verzoek van de mensen, zelf ook nog wat. Wat vond ik dit spannend, dat de mensen naar mij keken terwijl ik speelde. Alle ogen op mij gericht. Maar mijn wens om meer mensen van dit mooie instrument te laten genieten won het van mijn zenuwen, en mijn zelfvertrouwen begon te groeien.
Ik maakte een facebookpagina, daarna een website en visitekaartjes. En met elke stap die ik zette groeide ook mijn zelfvertrouwen, en kreeg ik bevestigingen dat ik op het juiste pad zat.
Maar toen kwam corona.....
Wordt vervolgd. Yolanda
Yolanda Cremers heeft sinds april 2022 haar eigen column bij DeltaLimburg.nl. Neem ook eens een kijkje op haar website De Kracht van de Harp.
Foto © Yolanda Cremers
