Neer - 15 april 2024 - Vandaag heb ik weer meerdere individuele harpsessies bij een zorgcentrum in Roermond. Ik klop op de deur van de gezamenlijke woonkamer, en als ik mijn hoofd om de deur steek, draait mevrouw R zich om in haar stoel. Ik vraag haar of ze het fijn vindt om in haar appartement naar de harp te luisteren. Er verschijnt meteen een grote glimlach op haar gezicht. Ik geef mevrouw een arm, en samen lopen we over de gang naar haar appartement.
Onderweg vertelt mevrouw hoe fijn ze dit vindt, en dat het zo’n mooie verrassing is. Bij haar appartement aangekomen, vraag ik waar ze wil gaan zitten. Mevrouw kiest een van de relaxstoelen uit. Ik vraag haar of ze op de harp wil spelen. Na wat aanmoediging pakt mevrouw de harp vast. Vol bewondering bekijkt ze de harp en voelt aan het hout. "Wat een prachtig instrument." Voorzichtig raakt mevrouw de snaren aan en ik zie haar genieten… Als mevrouw mij even later door de snaren van de harp aankijkt, zegt ze: “Je ziet er zo leuk uit, je bent ervoor gemaakt met alles.”
Wat een lieve woorden, zeg ik, ik ga dadelijk nog blozen. “Dat hoeft niet, want ik meen ze echt.” Dat voel ik ook, haar woorden zijn heel oprecht.
"Ik vind het zo fijn he, och en dan denk ik jezus wat is ie mooi. Maar ik zou dat nooit kunnen." Nou, zeg ik, u heeft net al prachtig gespeeld. Laat nog maar eens horen, moedig ik haar aan. Mevrouw raakt vol bewondering de snaren weer aan. "Dat geluid he…..en mijn vriendjes luisteren mee." Ze wijst naar haar verzameling koeienbeeldjes.
“Het is ook zo’n mooi geluid. Een paar meters verder dan waar wij woonden, is een boerderij. En die boer, een jonge vent, die heeft graag een radiootje. Dat zet hij ergens hoog en dan zet hij die koeien daar op stal want het is slecht weer en dan mogen ze binnen en die koeien vinden dat helemaal niet leuk.” O ja, muziek op de radio kan inderdaad wel anders overkomen. Maar harpmuziek vinden dieren over het algemeen wel fijn, omdat het rustige muziek is. "Ja, dat is rustgevend."
“Als ik de kist in moet later, mogen ze dat best laten horen, hoor. Ik kan ervan dromen weet je dat. En wat fijn moet het zijn om dat goed te kunnen spelen. Wat heerlijk als je dat goed kan en de hele dag ermee bezig kunt zijn.” Ja, dat is een cadeautje om te mogen doen, vul ik aan.
Mevrouw speelt weer op de harp...het klinkt zachtjes en liefdevol. “Ooh, wat is dat toch mooi he. Ik denk dat het heel wat jaren nodig heeft om iets te kunnen doen”. U bent een natuurtalent, dat heeft u helemaal niet nodig. “Ja, zou het?” Zeker weten.
”Wat een mooie geluiden…hier moest ik iets anders doen, mag dat eigenlijk zo?” Jazeker, alles is goed, wat u fijn vind, als u de harp maar niet door het raam gooit, zeg ik lachend, voor de rest mag u er alles mee doen.
“Och het is toch zo leuk he? Maar als jij erop speelt wordt ie echt wakker. Ik denk als ik een jaar les had, dat ik toch al kon spelen he?” U kan nu al mooi spelen. “Ja, maar je moet de noten leren. En je moet dat ding op schoot hebben en je moet lief voor hem zijn.” Dat kan u allemaal. Het gaat erom dat je met gevoel vanuit je hart speelt. "Ja, dat is ook zo." En dat doet u, dat is het allerbelangrijkste.
“Als ik later dood ben dan moet ik de grootste harp hebben.” Mevrouw speelt een kort stukje op de harp. Als een engeltje hierboven op de harp?, vraag ik. "Ik hoef geen vleugels." U mag er ook wel vleugels bij, dat past toch wel bij een engeltje achter de harp, zeg ik. "Jawel, maar dat fladdert zo. Gewoon lekker zoals u bent….gewoon, normaal." En gaat u dan voor de mensen op aarde of voor de andere engelen spelen? “Ik denk dat ik zomaar wat ga spelen, en wie het opvangt die vangt het op. Ja, want je hebt mensen die niet van muziek houden. Mijn vader houdt niet van muziek, en dat zegt hij eerlijk. Die is dokter, dus die is altijd bezig met medische dingen, dus die is heel knap. Ik heb weleens gezegd dat zou wel een mooie afleiding kunnen zijn."
“Ik vind de harp zo geweldig. Dan kijk ik zo en dan denk ik, goh als je dat toch iedere dag mag doen he?” Ja, dat is een heel mooi geschenk om iedere dag te mogen doen, en zeker als mensen zo genieten, zoals u. “Ja, maar muziek is sowieso om van te genieten, en dan niet die bonke bonke muziek want dat vind ik afschuwelijk. Maar dit is zo teder, en het gaat naar binnen he? Heb jij dat nu ook dat je dat voelt met de binnenkant zo?” Ja, het komt in je hart binnen, zeg ik. "Ja, dat is het."
“En dan is ie nog mooi ook he? Hij is ook zwaar he?" Nou, zeg ik, deze harp valt wel mee, mijn grote harp is een stuk zwaarder. “Ja dat heb ik laatst op de televisie gezien...maar dit is toch prachtig. Och. Ik ben blij dat ik hem even in handen heb mogen houden.”
Mevrouw speelt weer verder… "Ik zie niet meer zo goed…" Als u het niet goed ziet, mag u ook met de ogen dicht spelen, dan kunt u nog beter vanuit uw gevoel spelen. “Ja, maar ik wil hem zo graag zien. Als ik met iemand praat, dan wil ik hem ook zien.”
“Och, ik heb hem nu even mogen vasthouden en dan ben ik al heel blij. En mijn koetjes hebben meegeluisterd. Daar heb ik nog een stel, en die zitten ook al te luisteren.” Waar komt die liefde voor de koeien vandaan?, vraag ik aan mevrouw. “Omdat ik in een dorp woonde en daar waren heel weinig mensen. Mijn vader was dokter, en twee huizen verder hadden we een boerderij, en ik ging iedere morgen naar de koeien. En als ik er aankwam had je een bruggetje, en dan moest je zo om door de rotzooi, sorry voor het woord, en dan ging ik daar naar binnen en dan keken ze mij zo aan….zo….en dan deed ik altijd dit…en dan maakten ze dit geluid, mmwhoee…". Kriebelde u ze op de neus? “Ja, dat vonden ze fijn. En net zoals dit, dat zouden ze ook fijn vinden. Dus daarom ging ik er altijd naar toe. Want die anderen die wilden maar op straat voetballen en zo, daar vond ik niks aan. Maar zo’n koe, als je dit aait, in dit stukje he…” Mevrouw wijst naar de plek tussen haar neus en voorhoofd…."en toen zat ik een keer zo, en toen zag mijn moeder dat en ze zei “denk nou niet dat je dat stukje nog krijgt.” Zat ze mij een beetje te plagen.
“Maar dit is toch een mooi instrument. Daar kan ik nu nog de hele week plezier van hebben.” Mooi dat u er zo lang van kunt nagenieten. “Een ander bidt ‘s avonds een weesgegroetje, en dan denk ik, ik bid toch een weesgegroetje voor de harp, want daar mag niks mee gebeuren. En met jou mag ook niks gebeuren." Met u ook niet, zeg ik. "Jij moet met hem spelen he, jij moet voor hem zorgen.” Ik doe mijn best. “Dat is aardig gelukt, kan ik wel zeggen.”
Muzikale groet, Yolanda
Yolanda Cremers heeft sinds april 2022 haar eigen column bij DeltaLimburg.nl. Neem ook eens een kijkje op haar website De Kracht van de Harp.
Foto: Yolanda Cremers
161023/HvL
