Neer - 4 mei 2022 - Vandaag heb ik meerdere individuele harpsessies. Bij mevrouw P aangekomen, vraagt ze waarom we niet in de woonkamer muziek gaan maken. Ik vertel haar dat als ze het goedvindt, ik graag voor haar alleen wil spelen, gewoon omdat ze dit verdient. Mevrouw reageert heel verrast en ontroerd, "Maar ik ben niet eens jarig...". Ze is meteen vol verwondering over de harp en vindt het ook geweldig om er zelf op te mogen spelen. Ze zegt herhaaldelijk: "Dit is magnifiek, dat er zo'n mooie tonen uit al die draadjes komen…”
Verder heb ik nog meer van deze mooie momenten mee mogen maken. Een mevrouw straalt met haar hele gezicht terwijl ze op de harp speelt, de mensen om ons heen zijn zichtbaar geraakt. Achteraf hoor ik dat ze normaal gesproken maar heel weinig mimiek laat zien. Een andere mevrouw is al een tijdje verbaal heel onrustig. Ze zit verderop aan de eettafel in de woonkamer. Het is te druk voor haar om bij de andere bewoners te komen zitten.
Ik loop naar haar toe en vraag of ik voor haar op de harp mag spelen. Als snel merk ik een verandering bij mevrouw, op een gegeven moment gaat ze zelfs af en toe even mee bewegen met de melodie die ik speel. Het lijkt wel of ze dan ook een stukje van de tekst mee wil zingen. Ik heb de indruk dat ze innerlijk wat meer tot rust komt en uiteindelijk valt mevrouw zelfs in slaap, iets wat volgens de begeleiding maar zelden gebeurd.
Een andere mevrouw waar ik regelmatig kom, zie ik vandaag voor het eerst heel open reageren, er komt een glimlach, gevolgd door emoties. Normaal gesproken zijn haar reacties minimaal maar het verschil is nu zo groot.
En dan die blik in de ogen van een meneer die mij zo doordringend aankijkt, tot in mijn ziel, gevolgd door een liefdevolle glimlach. Zo'n intens contact, dit raakt mij steeds opnieuw.
Of familie die na afloop zegt, “Nu begrijp ik waarom je de harp het instrument van het hart noemt”, of “Je bent een lichtpuntje voor ons.” Dat komt wel binnen.
Na het samen zingen met een hele lieve mevrouw stel ik voor om tot slot een instrumentaal stukje voor haar te spelen, oftewel een luisterliedje. Dat vind mevrouw een goed idee. Ik speel voor haar de Morgengruss van Schubert en nadat ik de laatste noot gespeeld heb zegt mevrouw: "Was je de tekst kwijt?"
Laatst had ik een harpsessie bij een mooie woon- zorglocatie voor ouderen. Bij binnenkomst word ik, zoals altijd, enthousiast begroet. Een mevrouw zegt dat ze al bang was geweest dat ik misschien niet zou komen vanwege de harde wind. Maar het sombere, herfstachtige weer past eigenlijk ook wel bij vandaag, 4 mei.
Ik speel een aantal instrumentale stukjes en het wordt doodstil. Sommige mensen luisteren met hun ogen dicht om de muziek nog beter in zich op te kunnen nemen. Ze vinden het erg rustgevend. Tussendoor maak ik even kort een praatje en een meneer vertelt mij dat hij moeite heeft om zijn aandacht er vandaag bij te houden, zijn gedachten dwalen af naar de Dodenherdenking.
Nadat we hier even over gesproken hebben, vraag ik of hij misschien samen met de anderen het Wilhelmus wil zingen. Hij heeft het over 15 coupletten, oeps, uhm, die ken ik dus niet allemaal. Hij vertelt dat de eerste letters van de coupletten de naam van Willem van Nassau vormen, in de spelling van toen: Willem van Nassov. Interessant, weer wat geleerd. Maar wat er toen gebeurde…
Deze lieve mensen houden normaal gesproken wel van zingen, maar nu wordt door iedereen echt heel krachtig meegezongen, uit volle borst, met veel meer volume dan anders. En met voelbare emotie. Heel indrukwekkend, kippenvel...
Muzikale groet, Yolanda
Yolanda Cremers heeft sinds april 2022 haar eigen column bij DeltaLimburg.nl. Neem ook eens een kijkje op haar website De Kracht van de Harp.
Foto Yolanda Cremers
040522/HvL
