Neer - 8 juni 2022 - Met Emi gaat het, zoals ik al eerder schreef, slechter sinds haar opa Nunhem er niet meer is. Haar verlatingsangst bereikt zo langzaam het hoogtepunt, ze vraagt steeds vaker waar iedereen is. Haar telkens herhalen dat we niet naar de wolken mogen, raakt me elke keer weer. Dat we daardoor nergens heen kunnen, zorgt voor een verdeeldheid binnen ons gezin. Vaak blijft Onno thuis met Emi, zodat Dean en ik even op pad kunnen of een bezoekje aan familie kunnen brengen.
Steeds vaker krijg ik te horen: "Maar Emi zal niet lang meer thuis wonen, want dit kan zo niet." We moeten sinds de verbouwing de muren van de kamer nog verven en alles bijwerken, maar we hebben er domweg gewoon geen tijd voor. We zijn elke dag druk met beide kids. Maar weet je, dan maar niks geverfd. We zien liever twee gelukkige kids, dan een geverfde muur of wat er dan ook nog moet. Na zo'n opmerking slik ik telkens mijn tranen en verwondering weg, want wie bepaalt dit?!
Dat zijn wij nog altijd en zolang het veilig is voor Emi en ze graag thuis is, blijft ze bij ons. Ze hoort bij ons, niet ergens anders. Als mij wordt gevraagd hoe het gaat, mag ik blijkbaar niet aangeven dat het met tijden moeilijk is.
Ik ben altijd eerlijk en naast dat het soms verdomd zwaar is, is Emi een heerlijk grietje die je spontaan kan knuffelen en kusjes komt brengen. We vechten niet voor niks voor meer ondersteuning, zodat Emi thuis kan wonen en niet op 10-jarige leeftijd al ergens anders heen zou moeten.
We hebben zoveel naars meegemaakt samen en ons vetrouwen is zo vaak beschaamd en dan nog krijgen we die vraag. Trots is, buiten onze moeders, blijkbaar niemand en dat hoeft ook niet. Maar we vechten zo hard met een reden. Als een kind de lijntjes volgt, krijg je die vraag niet, dan is het normaal dat je kind thuis blijft wonen totdat hij/zij er klaar voor is om elders te gaan wonen. Wij krijgen die vraag al sinds dat Emi klein was.
Als ik die vraag terug stel, word ik stom aangekeken en terecht. Het is gewoon een domme vraag én erg pijnlijk!
Al zitten we nog 10 jaar veel dagen thuis omdat Emi niet anders kan, dan is dat onze keuze en daar hoort zich niemand mee te bemoeien. We kijken met het team om Emi heen wat er nodig is en verder mag iedereen zich erbuiten houden.
Onno en ik houden zoveel van onze kinderen dat we blijven vechten voor hun geluk. Kijk daar eens naar in plaats van telkens onnodig kritiek te geven over iets waar je je niet in wilt verdiepen.
Ik wens jullie allemaal een fijne dag en hou van degenen die voor je vechten en je leven verrijken en mooier maken. Ik weet dat wij dat blijven doen, ongeacht wat iedereen ook zegt en doet.
Petra
Emi is een 10-jarig meisje uit Neer. Ze heeft complex autisme met een zware verstandelijke beperking, psychoses en een disharmonisch profiel. Deze combinatie maakt dat Emi het vaak heel moeilijk heeft. De wereld is vol met prikkels, voortdurend. Emi kan deze niet verwerken, waardoor ze zich steeds onveilig voelt en daardoor dagelijks heel veel stress ervaart. Dat heeft natuurlijk ook zijn weerslag op haar ouders en broertje. Gelukkig is het leven met Emi niet alleen zwaar, er zijn ook mooie en gelukkige momenten. Haar moeder Petra geeft hier regelmatig een inkijkje in het leven thuis met Emi.
080622/HvL
