Neer - 20 november 2022 - Er is zoveel gebeurd de afgelopen tijd, maar kort samengevat komt het erop neer dat het met Emi hier thuis helemaal niet meer ging en dat we haar in nauw overleg met PSW vorige week samen naar de crisisopvang hebben gebracht. Hier krijgt ze alle begeleiding en hulp die ze zo hard nodig heeft en kan ze tot rust komen. Maar laat ik bij het begin beginnen. Er is zoveel gebeurd de afgelopen tijd, dat Emi zich nergens meer veilig heeft gevoeld.
Ik sta sinds mijn pap er niet meer is in de overlevingsmodus en dat voelt ons meisje feilloos aan. Na 10 jaar amper slaap brak het mij de laatste tijd enorm op. Emi reageerde daarop met veel gillen, slaan, schoppen en zichzelf en anderen verwonden. Haar emmer was meer dan vol en er moest nu echt iets gebeuren.
Haar naar crisisopvang brengen, ook al is het dan tijdelijk is de allermoeilijkste beslissing ooit voor ons en wat doet dit pijn. Ons meisje hoort thuis maar niet op deze manier. We zijn gebroken Onno en ik. Onze Dean is van slag want zoals hij zo mooi zegt "Mama, Emi is ons thuis." En inderdaad, ons huis voelt zonder onze mup niet als thuis.
Ik mis mijn stampvoetend mupke met elke vezel in mijn lijf net zoals ik pap nu al bijna 1 jaar moet missen. Van Emi weten we dat ze terug komt gelukkig want haar missen is onmenselijk. We hopen dat we het juiste doen en haar hiermee de rust teruggeven. Emi staat al sinds haar geboorte overspannen in het leven en nu moesten wij haar tijdelijk loslaten voor haar rust.
"Wat zijn nou 6 weken op een mensenleven", zou opa Nunhem zeggen. Maar voor ons voelt het als een eeuwigheid.
Met pijn in onze buik zijn we haar een dag later daar gaan opzoeken. Ze was lekker buiten aan de wandel toen we aankwamen maar haar blik was ver weg. Ze zag ons maar er kwam bijna geen reactie van herkenning en dat deed enorm veel pijn. Ze is zo overprikkeld dat ze af en toe totaal in zichzelf gekeerd is. Het duurde echt even voordat we contact met haar kregen en toen wilde ze met ons mee naar huis. We zijn twee uurtjes bij haar gebleven. Haar stevig vastgehouden en gekriebeld en toen wilde ze terug naar de woning. Daar gaf ze aan honger te hebben en smikkelde ze broodjes op. Er kwam een groepsgenootje terug en daar ging ze naar toe. Ze keek niet meer naar ons en dat was voor ons het teken om te gaan. Nog een knuffel op haar manier en hoie pap en mam en ze verdween in haar wereldje. We moeten per dag bekijken wat verstandig is voor Emi. Dean gaat voorlopig niet mee omdat we weten dat ze dan echt naar huis wilt en wij dan helemaal breken. Wat voelen we ons leeg en thuis is echt geen thuis zonder ons meisje.
Bij de opvang zien ze dat Emi, zoals wij allang roepen, heel veel trauma's opgelopen heeft en vooral na het verlies van haar geliefde opa Bartje. Ze benoemt hem met regelmaat en ook heeft ze een aantal trauma's op het gebied van vertrouwen. Ze willen Emi hiermee gaan helpen en dat ze dit al na 3 dagen zien geeft wel hoop. Vanmiddag belde een begeleidster van haar en wat me goed deed is dat ze ook vroeg hoe dit voor ons als ouders is en wat het met ons doet. Ze knuffelen veel en zorgen dat Emi zich veilig voelt voor zover dat kan op een vreemde plek. Ze danst soms en ook dat geeft hoop. We krijgen met grote regelmaat foto's en filmpjes zodat we zelf kunnen zien hoe het gaat. De rust waar iedereen het goed bedoeld over heeft, voelen we niet want we missen ons meisje enorm. We voelen ons rusteloos en niet compleet.
inmiddels ook een gesprek gehad bij de crisisopvang. Veel besproken en uitgesproken over wat het doel van de opname is en hoe wij het hebben ervaren. Een heel betrokken professioneel team om Emi heen dat echt kijkt naar wat ze nodig heeft. We hebben er een goed gevoel bij. Deze gesprekken worden iedere twee weken herhaald om zo van elkaar te blijven weten wat er speelt en vooral wat Emi en wij ook na de opname nodig hebben, zodat dit nooit meer gebeurt. Een vol hoofd en leeg hart voorlopig, maar Emi zit hier goed.
Ons meisje is nu 9 dagen bij ons weg en het voelt echt niet fijn. Ik word nog elke nacht vaak in paniek wakker, bang dat ik haar niet heb gehoord en word nog steeds wakker met een vochtig kussen van het huilen. We weten dat er super goed voor Emi wordt gezorgd en dat ze echt kijken wat ze nodig heeft. Maar het klopt niet, want wij horen haar te troosten als ze verdrietig of bang is en lekker te knuffelen. We hebben 10 jaar dag in dag uit Emi bij ons gehad en zonder haar voelt alsof een deel van mezelf weg is.
Petra
Emi is een 10-jarig meisje uit Neer. Ze heeft complex autisme met een zware verstandelijke beperking, psychoses en een disharmonisch profiel. Deze combinatie maakt dat Emi het vaak heel moeilijk heeft. De wereld is vol met prikkels, voortdurend. Emi kan deze niet verwerken, waardoor ze zich steeds onveilig voelt en daardoor dagelijks heel veel stress ervaart. Dat heeft natuurlijk ook zijn weerslag op haar ouders en broertje. Gelukkig is het leven met Emi niet alleen zwaar, er zijn ook mooie en gelukkige momenten. Haar moeder Petra geeft hier regelmatig een inkijkje in het leven met Emi.
201122/HvL
